CAFE LA RAGE

Ποιοί είμαστε

Είμαστε άνθρωποι που για να ζήσουν πρέπει να δουλεύουν. Πρέπει να πουλάμε διανοητικές, σωματικές, ψυχικές δυνάμεις για να εξασφαλίζουμε την επιβίωσή μας. Αποτελούμε μια συλλογικότητα από ανέργους, επισφαλείς εργαζόμενους, εργαζόμενους φοιτητές. Δεν ανήκουμε σε κάποιο κλάδο ούτε έχουμε ένα κοινό αφεντικό. Άλλωστε καθώς οι περισσότεροι είμαστε αναγκασμένοι να αλλάζουμε συχνά δουλειές, η εργασιακή κινητικότητα είναι μια κατάσταση που μας χαρακτηρίζει. Περιπλανώμενοι στον καθημερινό εργασιακό μεσαίωνα αντιληφθήκαμε ότι η ατομική διαπραγμάτευση μόνο σε χειρότερη θέση μας έχει φέρει. Μέσα από την καθημερινή εμπειρία είδαμε ότι η προσδοκία ότι θα κάνουμε καλά τη δουλειά μας και θα «προκόψουμε» είναι ένας μύθος που τα ίδια τα αφεντικά έχουν κατασκευάσει ακολουθώντας την συνταγή με το μαστίγιο και το καρότο. Για μεγάλο διάστημα μας φαινόταν αδύνατο να αντιμετωπίσουμε αυτή την κατάσταση παρ’ όλο που βλέπαμε φίλους και γνωστούς να βιώνουν μια κοινή πραγματικότητα. Και όλο λέγαμε ότι κάποιος πάτος θα υπάρχει στην εργασιακή μας υποτίμηση. Μάλλον έτσι θέλαμε τελικά να πιστεύουμε. Τα αφεντικά συνεχίζουν διαρκώς να εφευρίσκουν νέους τρόπους εκμετάλλευσης. Δημιουργούν εταιρείες ενοικίασης εργαζομένων, μας ζητάν να δουλεύουμε όποτε έχει δουλειά, δεν δίνουν τα δώρα και αν είσαι γυναίκα είσαι αναγκασμένη να υποβάλεσε στην διπλή καταπίεση τόσο σαν εργαζόμενη όσο και λόγω του φύλου σου .

Τι θέλουμε.

Θέλουμε να βάλουμε μια τελεία σε όλη αυτή την κατρακύλα. Είναι η στιγμή που φαίνεται ότι εν μέσο της λεγόμενης οικονομικής κρίσης θέλουν να μας ξεζουμίσουν όσο δεν πάει. Μια στιγμή χρεοκοπίας του συστήματός τους που ούτε τα ίδια τα αφεντικά δεν έχουν κάποια διέξοδο εκτός από το να μας εκμεταλλευτούν τόσο ώστε να ζούμε στα όρια της εξαθλίωσης μήπως και σώσουν τα μαγαζιά και τις επιχειρήσεις τους. Είμαστε μια οικογένεια μας λένε, βάλτε πλάτη μας λένε. Ή θα συνεχίσουμε εμείς να είμαστε οι εκμεταλλευόμενοι και αυτοί να έχουν σωθεί επειδή τους βάλαμε πλάτη. Σε αυτή την υπόθεση με τα αφεντικά δεν είμαστε μια οικογένεια .

Τι μπορούμε να κάνουμε.

Μια βασική διαπίστωση ως αποτέλεσμα χιλιάδων συζητήσεων, εξομολογήσεων, γκρίνιας και απόγνωσης στην καθημερινότητα της εργασίας είναι ότι μόνος του ο καθένας δεν μπορεί να πετύχει σχεδόν τίποτα, και ανά πάσα στιγμή μπορούν να του τα πάρουν όλα. Η απάντηση για μας είναι ότι πρέπει να αντιληφθούμε τα κοινά μας συμφέροντα, την κοινή μας μοίρα. Πρέπει να οργανωθούμε. Πως θα ρωτήσει κάποιος αφού είμαστε τόσο διασκορπισμένοι και μόνοι. Σε ένα πρώτο επίπεδο πρέπει να αρχίσουμε να συναντιόμαστε για να δημιουργήσουμε την αλληλεγγύη και την συμπαράσταση. Χωρίς αυτή την συνάντηση θα πορευόμαστε στα τυφλά. Θα συνεχίσουμε τους αδιέξοδους μοναχικούς μονόδρομους. Στον αντίποδα της γκρίνιας και της παραίτησης των εκμεταλλευόμενων στέκεται η δημιουργία θέσμών αμεσοδημοκράτικής οργάνωσης και αγώνα. Δομών που κινούνται αντίθετα με την συμπεριφορά των επίσημων συνδικάτων και των εργατοπατέρων. Δομών που απαντούν στις ανάγκες της τάξης μας. Αυτοοργανομένα ταμεία αλληλεγγύης, άμεση δράση για το μπλοκάρισμα της

επιθετικότητας των αφεντικών, αλληλεγγύη εκτός του χώρου εργασίας.

Ένα πρώτο βήμα, είναι η θέσπιση του εργατικού καφενείου σαν ένα σταθερό γεγονός στην πόλη, ένα σημείο αναφοράς για όλες τις φυγόκεντρες δυνάμεις τις εργασίας...